رابطۀ بین حمایت اجتماعی و سبک های مقابله ای با تاب آوری در نوجوانان پسر بزهکار

مقدمه: هدف از مطالعۀ حاضر، تعیین رابطۀ حمایت اجتماعی و سبک های مقابله با تاب آوری در نوجوانان بزهکار ساکن در کانون اصلاح و تربیت شهر تهران است. روش: روش این پژوهش توصیفی و از نوع هم بستگی است؛ همچنین ۱۲۰ نوجوان پسر ساکن در کانون اصلاح و تربیت شهر تهران، با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شده اند. اطلاعات با استفاده از پرسش نامه های سبک های مدارای اندلر و پارکر (۱۹۹۰)، حمایت اجتماعی ادراک شدۀ واکس، فیلیپس، هالی، تامپسون، ویلیامز و استوارت (۱۹۸۶) و تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) جمع آوری شده است. داده ها با روش های آماری هم بستگی پیرسون و رگرسیون تحلیل شده و یافته ها: نتایج نشان داده است هم بستگی حمایت اجتماعی و سبک های مدارا با تاب آوری در نوجوانان کانون اصلاح و تربیت، معنی دار و مثبت است (01/0p<). همچنین حمایت اجتماعی و سبک مدارای مسئله محور، تاب آوری را پیش بینی می کند. بحث: با توجه به یافته های این پژوهش، می توان چنین نتیجه گیری کرد که افزایش حمایت اجتماعی نهاد های مربوط، خصوصاً خانواده ها از نوجوانان بزهکار، همچنین آموختن مهارت های اساسی و مفید روش های مدارا با مشکلات، نقشی مهم در افزایش تاب آوری آنان دارد.